Mijn lessen van 9 jaar een relatie

Ik weet nog goed dat Peter en ik op 8 januari 2008 tegen elkaar zeiden: “Zullen we vandaag dan maar als dag doen? Dat is makkelijk te onthouden.” Ondanks dat niet-romantische begin, zijn we inmiddels negen jaar samen. Het leek me daarom leuk om op te schrijven wat mijn relatie lessen zijn, dat zijn er best veel namelijk!

Op het moment dat we een relatie kregen, was ik nog maar 18 en Peter 23. Ik had nog nooit een relatie gehad en vond het wel spannend. Maar ik was smoorverliefd en wist zeker dat ik er volledig voor wilde gaan. Zelfs toen Peter twee maanden nadat we wat kregen voor vijf maanden naar Ghana vertrok voor vrijwilligerswerk.

Heel wat liefdesbrieven en dure telefoontjes later, was het herzien geweldig. Dat samenzijn duurde precies een jaar. Ik vertrok in de zomer van 2009 voor een semester naar de VS.

Blijf je eigen ding doen

Dat is meteen mijn belangrijkste relatie les.

Ondanks dat ik heel graag samen met Peter ben, vind ik het fijn om mijn eigen dingen te blijven doen. Ik zou er echt spijt van hebben gehad als ik niet in m’n eentje naar Amerika was gegaan. Ik was nog maar 20 jaar en wilde ontdekken hoe het zou zijn om langere tijd zonder vriendje of ouders te leven.

Ondertussen wonen Peter en ik zes jaar samen, ook nu geven we elkaar de ruimte. We doen veel dingen samen en delen veel interesses, maar doen genoeg dingen los van elkaar. We hebben eigen vrienden en gaan zonder elkaar op reis. Op die manier kunnen we onszelf los van elkaar ontwikkelen, iets wat we allebei belangrijk vinden.

Dat ging trouwens niet altijd van een leien dakje. Na mijn uitwisseling in Amerika ging Peter werken in Utrecht en rondde ik mijn Bachelor af in Groningen. Dat vond ik haast nog moeilijker dan mijn tijd in Amerika. Het liefst wilde ik elk weekend samen zijn, maar Peter maakte ook wel eens plannen met vrienden. Daar had ik nog wel eens moeite mee, haha.

Niet lang daarna gingen we samenwonen, waardoor het veel makkelijker werd om elkaar te zien en om eigen dingen te doen. Dat ging meteen een stuk beter, de balans was terug.

Ik denk dat die vrijheid onze relatie sterk maakt.

We zijn daardoor niet volledig afhankelijk van elkaar en proberen liefde niet alleen van de ander te ontvangen, maar ook van onszelf (= een lesje van Jan Geurtz uit het geweldige boek Verslaafd aan liefde).

In andere woorden: we zijn twee individuen, zonder uit elkaar te groeien.

Hoe? Door met elkaar te praten.

Verwachtingsmanagement

Suf, maar waar.

Goede communicatie, afspraken maken en heldere verwachtingen zijn echt essentieel. Dat loopt allemaal nog wel eens mis natuurlijk, maar we worden er steeds beter in. En als het dan toch fout gaat, proberen we zo snel mogelijk onze verwachtingen uit te spreken. Op die manier kun je vaak snel achterhalen waar het mis is gegaan.

Tipje van tante Susan: Wat wij al jaren doen is op zaterdag of zondag even een momentje nemen om de afgelopen week te bespreken en om de plannen van de komende week aan elkaar te vertellen. Klinkt misschien truttig, het werkt heel erg goed. Ook nemen we dan even tijd om te bespreken wat ons dwarszit, wat juist heel goed gaat of waar we ons zorgen over maken.

Daarmee kom ik meteen op mijn derde punt.

Quality time

Want ook al ben je al twintig jaar samen, ik denk dat het belangrijk blijft om tijd voor elkaar te maken. En dan bedoel ik niet hangend op de bank, kijkend naar de laatste Game of Thrones aflevering. Heel leuk natuurlijk, maar je weet daardoor niet echt hoe het met de ander gaat. Behalve dat Peter nu weet dat ik een crush op Michiel Huisman heb (wie niet!?).

Wandelen, koken, wijn drinken, een dagje uit, wat je ook leuk vind om samen te doen: plan het regelmatig in en práát met elkaar.

Wat er bij ons fout ging

‘Fout’ is een groot woord hoor. Het is bij ons nooit op een punt gekomen dat we het misschien uit zouden maken, of iets dergelijks. Natuurlijk hebben we weleens discussies of ruzie, maar dat duurt gelukkig nooit lang. Het zit ‘m vooral in verschillende verwachtingen, wat ik al eerder schreef. Dan denkt de één bijvoorbeeld dat je ’s avonds samen zou eten, terwijl de ander dacht dat het duidelijk was dat dat niet zo was.

Als we dan even de tijd nemen om het uit te praten, komen we er altijd uit.

Denk trouwens niet dat wij met alles helemaal hetzelfde zijn, we verschillen juist ontzettend qua karakter. Zo is Peter introvert, ik wat meer extravert. Hij is dol op kou, ik op warmte. Hij is heel praktisch ingesteld, ik doe veel op gevoel. Hij is een doener, ik een denker.

Toch gaat het zo goed, omdat we elkaar aanvullen, we de ander (proberen te) begrijpen, we veel opvattingen delen en omdat we open naar elkaar zijn. En niet te vergeten: ik denk ook dat we elkaar wel aantrekkelijk vinden.

Ok, dat was mijn cheesy verhaal over mijn relatie lessen. Natuurlijk is iedere relatie anders en ik zeg dan ook helemaal niet dat dit dé oplossingen zijn. Dit zijn puur mijn ervaringen.

Heb jij leuke aanvullingen of leerzame ervaringen? Ik ben benieuwd!